Land van gouden stupa's en van de gouden glimlach
Door: Mark en Marieke
Blijf op de hoogte en volg Mark en Marieke
11 Februari 2009 | Myanmar, Rangoon
Eindelijk in Bangkok; schone straten, geen irritante claxons, voetpaden om over te wandelen, verkeer dat stopt als je 'n straat wilt oversteken, ruimte om even stil te staan, echte shoppingsmalls en veel, heel veel lekker eten! 't Lijkt wel of dat we na 7 maanden reizen vergeten waren hoe de 'westerse' wereld eruit ziet. Nadat we ons de eerste dag te goed hebben gedaan aan allerlei lekkere Thaise hapjes en Singhabeer rond Khaosan Road zijn we ons visum en vliegtickets voor Birma (Myanmar) gaan regelen.
Een week later arriveerde we in Birma (Yangon) en moesten we onze horloge direct 25 jaar terug in de tijd zetten. Geen luxe shoppingsmalls, AC-taxi's, sushibars of Thaise currys (ze hebben hier zelfs nog Skol bier), maar wel schitterende gouden paya's (pagoda's), 1000-en boedistische monniken en nonnen en overal lachende gezichten vol met thanakha, de Birmeese make-up die tevens dient als zonne- en dagcreme. Bij de kinderen zie je vaak vrolijke figuurtjes op 't gezicht en veel vrouwen bedekken hun hele gezicht.
Yangon hebben we snel achter ons gelaten, omdat daar weinig te zien en te beleven valt. Wel heb je daar 'n geweldig tempelcomplex, De Shwedagon Paya, vol met gouden stupa's, nog nooit hebben we zoveel goud op 1 km2 zien schitteren.
1 dag later arriveerden we, na 'n ijskoude nacht in een AC-bus, in Mandalay. Als er 'n verkiezing zou zijn voor de meest stoffige stad ter wereld, dan zou Murgab (Tajikistan) nummer 1 zijn en Mandalay 'n goede 2e. Vanuit Mandalay hebben we enkele dagtrips gemaakt naar dorpjes eromheen. De U-Beinbridge, 's werelds langste (1,2 km) teakhouten voetgangersbrug, is 'n plaatje op zich: 100-en locals, monniken en zo nu en dan 'n verdwaalde toerist (Mark en Marieke) lopen er op en neer, vooral tijdens zonondergang is de brug op z'n mooist. Diezelfde dag zijn we 't 'verplichte' programma verder gaan afwerken. Sagaing, de plek met waarschijnlijk de meeste stupa's ter wereld (dit was voordat we Bagan hadden gezien). En Inwa, 'n eiland in 'n rivier met oude ruines, kloosters en stupa's, met paard en wagen zijn we daar rondgereden. na 2 uur op zo'n hobbelkar heb je geen zitvlees meer over, alles doet pijn. Zouden we de afgelopen maanden dan toch ouder geworden zijn? De dag erop hebben we de boot stroomopwaarts genomen naar Mingun, weer 'n dorpje met kloosters, ruines en stupa's. Dankzij 't feit dat er dit jaar zeer weinig toeristen zijn in Birma, hadden we daar bijna 't rijk alleen.
's ochtends vroeg vertrokken we met de 'chickenbus' richting Hsipaw. Ditmaal geen kippen aan boord, maar wel afgeladen met zakken rijst, betelnut en stinkende groenten. Gelukkig stopten we regelmatig (om de ca. 10 km) om water bij te vullen of omdat er simpelweg onderdelen van de bus en motor vielen.
In Hsipaw, 'n gedegen concurrent van Mandalay m.b.t. nummer 2 van meest stoffige plaats ter wereld, hebben we 't 'n paar dagen rustig aan gedaan. Fietsen gehuurd, lokale markt en verschillende kloosters bezocht en 'n dayhike door de rijstvelden, bossen en kleine dorpjes (waar de tijd al 10-tallen jaren heeft stilgestaan) gemaakt. Hsipaw hebben we in stijl verlaten, met 'n 1e klas treinticket. $ 4,- p.p. voor 'n 7 uur durende treinrit door 'n adembenemend landschap. Op sommige mommenten leek 't wel of dat we in 'n kermisatractie waren beland, we werden van links naar rechts geschud bij 'n snelheid van maarliefst 15 km/uur, de verse ananasen en kokosnoten rolden door de trein. Waar maak je dat tegenwoordig nog mee voor die prijs!
Kalaw werd ons vertrekpunt voor onze 3-daagse trekking naar Inle Lake. samen met 'n 60 jarige Fransman (die eruit zag als 'n oorlogscorrespondent die zo weggelopen was uit 'n gewapend conflict), 'n Duister ('n eerste klas beroepscrimineel die vol zat met sterke verhalen) en onze gids ('n Sikh-Indier die zich tot overmate van ramp zichzelf Rambo noemde) vertrokken we vol goede moed richting de bergen. Na 5 minuten bleek al dat onze gids 'n spraakgebrek had, niets te melden had en erg passief was. Kortom in onze Rambo zat totaal geen actie! De Fransman liep 100-en meters achter ons en de Duitser was constant aan de diaree. De eerste nacht hadden we verschrikkelijk veel koud geleden in onze bamboehut. De ratten hoorden je overal rondkruipen en door de kieren kwam de kille wind binnen waaien. Gelukkig begon de haan al om 4.30 uur te kraaien (aan een stuk door tot 7.30 uur) en zaten we om 8 uur gebroken aan ons verlate ontbijt (Rambo had zich 'n uur verslapen). Dag 2 bleek toch nog 'n actievere en leukere dag te worden. Veel sterke verhalen (de Duitser was van z'n diaree af), meer heuvel op en af, meer afwisselender landschap, de Fransman liep slechts 10-tallen meters achterop en Rambo, tja... same same as yesterday. Uiteindelijk na 8 uur lopen kwamen we aan bij 'n indrukwekkend klooster van teakhout en golfplaten waar we de nacht doorbrachten. De volgende ochtend werden we niet om 4.30 uur gewekt door 'n haan, maar om 5 uur door zingende en biddende monniken. Veel rustgevender (maar toch nog veel te vroeg). Na 'n stevig ontbijt van Indiaanse curries en puries (niet Marieke's favoriet op de vroege ochtend) vertrokken we richting Inle Lake.
Honderden vissers zijn er (Inle Lake) op miraculeuze wijze bezig de vis binnen te halen. Ze roeien met hun benen en proberen met 'n fuik de vis bewusteloos te slaan (althans zo lijkt 't). Groenten wordt daar verbouwd op drijvend tuinen en veel dorpjes zijn alleen bereikbaar per boot of kano. We zijn 'n dag samen met 'n Japanner weggeweest met 'n boot. Zijn naar 'n lokale, niet toeristische, markt geweest, waar hilltribes je nog met open mond en grote ogen aanstaren. Verder hebben we die dag veel plekken op en rond het meer bezocht. 'n Dag later zijn we de omgeving van 't meer gaan verkennen per fiets. Zo arriveerden we bij 'n dorpje dat je alleen per kano kunt bereiken. Wij dus de fiets laten staan en per kano (vergezeld door 2 roeiende meisjes) 't dorp in. Prachtige paalwoningen (de een nog armoediger dan de ander) en nog mooier waren de vele lachende kindergezichten die allemaal uit de ramen hingen. Buitenspelen zit er voor deze paalwoning-kinderen niet in en aangezien ze ook niet kunnen zwemmen is binnen voor 't raam zitten en naar buiten zwaaien hun enige vertier! Het enige wat onze pret verstoorde was 't water dat door de naden van de kano naar binnen sijppelde. En aangezien we net 1 a 2 cm boven 't water uitstaken waren we banmg om te zinken. Geen schrik dat we 'n nat pak zouden halen, maar wel bang voor onze dollars (die je in Birma schoon, onbeschadigd en vooral droog moet houden, ze hebben hier in dit land geen pinautomaat!) en onze fotocamera. Het waren 60 angstige maar zeker lachwekkende minuten in onze lekkende schuit.
Bagan, onze laatste plaats die wij in Birmna zouden aandoen. De plaats met ongetwijfeld de meeste tempels ter wereld. Op 42 km2 staan meer dan 4400 eeuwenoude tempels, pagoda's, stupa's, kloosters en allemaal vol met Boedhabeelden. Reuze interessant, als je van Boedhistische bouwwerken en wandschilderingen houdt. 2 Dagen hebben we 't droge , stoffige en zanderige terrein met de fiets afgelegd. Gelukkig is het nu 't koele seizoen (30 graden in de schaduw), dus dat maakte 't 'n stuk aangenamer. Op de 3e dag hebben we ons laten verplaatsen met paard en wagen. Lekker rustig door 't stoffige zand van de ene naar de andere stupa. Na zo'n 3 dagen van intensief 'tempel-spotten' heb je 't wel gezien en gehad met de tempels. En dat kwam goed uit, want we moesten terug naar Yangon omdat ons visum ten einde liep. Vandaag zijn we nog enkele uren met 'n boemeltreintje door de buitenwijken en platteland van Yangon gereisd en morgen vliegen we terug naar Bangkok, waar we binnen 2-3 dagen gaan proberen om onze foto's erop te zetten.
Gr. M & M
Een week later arriveerde we in Birma (Yangon) en moesten we onze horloge direct 25 jaar terug in de tijd zetten. Geen luxe shoppingsmalls, AC-taxi's, sushibars of Thaise currys (ze hebben hier zelfs nog Skol bier), maar wel schitterende gouden paya's (pagoda's), 1000-en boedistische monniken en nonnen en overal lachende gezichten vol met thanakha, de Birmeese make-up die tevens dient als zonne- en dagcreme. Bij de kinderen zie je vaak vrolijke figuurtjes op 't gezicht en veel vrouwen bedekken hun hele gezicht.
Yangon hebben we snel achter ons gelaten, omdat daar weinig te zien en te beleven valt. Wel heb je daar 'n geweldig tempelcomplex, De Shwedagon Paya, vol met gouden stupa's, nog nooit hebben we zoveel goud op 1 km2 zien schitteren.
1 dag later arriveerden we, na 'n ijskoude nacht in een AC-bus, in Mandalay. Als er 'n verkiezing zou zijn voor de meest stoffige stad ter wereld, dan zou Murgab (Tajikistan) nummer 1 zijn en Mandalay 'n goede 2e. Vanuit Mandalay hebben we enkele dagtrips gemaakt naar dorpjes eromheen. De U-Beinbridge, 's werelds langste (1,2 km) teakhouten voetgangersbrug, is 'n plaatje op zich: 100-en locals, monniken en zo nu en dan 'n verdwaalde toerist (Mark en Marieke) lopen er op en neer, vooral tijdens zonondergang is de brug op z'n mooist. Diezelfde dag zijn we 't 'verplichte' programma verder gaan afwerken. Sagaing, de plek met waarschijnlijk de meeste stupa's ter wereld (dit was voordat we Bagan hadden gezien). En Inwa, 'n eiland in 'n rivier met oude ruines, kloosters en stupa's, met paard en wagen zijn we daar rondgereden. na 2 uur op zo'n hobbelkar heb je geen zitvlees meer over, alles doet pijn. Zouden we de afgelopen maanden dan toch ouder geworden zijn? De dag erop hebben we de boot stroomopwaarts genomen naar Mingun, weer 'n dorpje met kloosters, ruines en stupa's. Dankzij 't feit dat er dit jaar zeer weinig toeristen zijn in Birma, hadden we daar bijna 't rijk alleen.
's ochtends vroeg vertrokken we met de 'chickenbus' richting Hsipaw. Ditmaal geen kippen aan boord, maar wel afgeladen met zakken rijst, betelnut en stinkende groenten. Gelukkig stopten we regelmatig (om de ca. 10 km) om water bij te vullen of omdat er simpelweg onderdelen van de bus en motor vielen.
In Hsipaw, 'n gedegen concurrent van Mandalay m.b.t. nummer 2 van meest stoffige plaats ter wereld, hebben we 't 'n paar dagen rustig aan gedaan. Fietsen gehuurd, lokale markt en verschillende kloosters bezocht en 'n dayhike door de rijstvelden, bossen en kleine dorpjes (waar de tijd al 10-tallen jaren heeft stilgestaan) gemaakt. Hsipaw hebben we in stijl verlaten, met 'n 1e klas treinticket. $ 4,- p.p. voor 'n 7 uur durende treinrit door 'n adembenemend landschap. Op sommige mommenten leek 't wel of dat we in 'n kermisatractie waren beland, we werden van links naar rechts geschud bij 'n snelheid van maarliefst 15 km/uur, de verse ananasen en kokosnoten rolden door de trein. Waar maak je dat tegenwoordig nog mee voor die prijs!
Kalaw werd ons vertrekpunt voor onze 3-daagse trekking naar Inle Lake. samen met 'n 60 jarige Fransman (die eruit zag als 'n oorlogscorrespondent die zo weggelopen was uit 'n gewapend conflict), 'n Duister ('n eerste klas beroepscrimineel die vol zat met sterke verhalen) en onze gids ('n Sikh-Indier die zich tot overmate van ramp zichzelf Rambo noemde) vertrokken we vol goede moed richting de bergen. Na 5 minuten bleek al dat onze gids 'n spraakgebrek had, niets te melden had en erg passief was. Kortom in onze Rambo zat totaal geen actie! De Fransman liep 100-en meters achter ons en de Duitser was constant aan de diaree. De eerste nacht hadden we verschrikkelijk veel koud geleden in onze bamboehut. De ratten hoorden je overal rondkruipen en door de kieren kwam de kille wind binnen waaien. Gelukkig begon de haan al om 4.30 uur te kraaien (aan een stuk door tot 7.30 uur) en zaten we om 8 uur gebroken aan ons verlate ontbijt (Rambo had zich 'n uur verslapen). Dag 2 bleek toch nog 'n actievere en leukere dag te worden. Veel sterke verhalen (de Duitser was van z'n diaree af), meer heuvel op en af, meer afwisselender landschap, de Fransman liep slechts 10-tallen meters achterop en Rambo, tja... same same as yesterday. Uiteindelijk na 8 uur lopen kwamen we aan bij 'n indrukwekkend klooster van teakhout en golfplaten waar we de nacht doorbrachten. De volgende ochtend werden we niet om 4.30 uur gewekt door 'n haan, maar om 5 uur door zingende en biddende monniken. Veel rustgevender (maar toch nog veel te vroeg). Na 'n stevig ontbijt van Indiaanse curries en puries (niet Marieke's favoriet op de vroege ochtend) vertrokken we richting Inle Lake.
Honderden vissers zijn er (Inle Lake) op miraculeuze wijze bezig de vis binnen te halen. Ze roeien met hun benen en proberen met 'n fuik de vis bewusteloos te slaan (althans zo lijkt 't). Groenten wordt daar verbouwd op drijvend tuinen en veel dorpjes zijn alleen bereikbaar per boot of kano. We zijn 'n dag samen met 'n Japanner weggeweest met 'n boot. Zijn naar 'n lokale, niet toeristische, markt geweest, waar hilltribes je nog met open mond en grote ogen aanstaren. Verder hebben we die dag veel plekken op en rond het meer bezocht. 'n Dag later zijn we de omgeving van 't meer gaan verkennen per fiets. Zo arriveerden we bij 'n dorpje dat je alleen per kano kunt bereiken. Wij dus de fiets laten staan en per kano (vergezeld door 2 roeiende meisjes) 't dorp in. Prachtige paalwoningen (de een nog armoediger dan de ander) en nog mooier waren de vele lachende kindergezichten die allemaal uit de ramen hingen. Buitenspelen zit er voor deze paalwoning-kinderen niet in en aangezien ze ook niet kunnen zwemmen is binnen voor 't raam zitten en naar buiten zwaaien hun enige vertier! Het enige wat onze pret verstoorde was 't water dat door de naden van de kano naar binnen sijppelde. En aangezien we net 1 a 2 cm boven 't water uitstaken waren we banmg om te zinken. Geen schrik dat we 'n nat pak zouden halen, maar wel bang voor onze dollars (die je in Birma schoon, onbeschadigd en vooral droog moet houden, ze hebben hier in dit land geen pinautomaat!) en onze fotocamera. Het waren 60 angstige maar zeker lachwekkende minuten in onze lekkende schuit.
Bagan, onze laatste plaats die wij in Birmna zouden aandoen. De plaats met ongetwijfeld de meeste tempels ter wereld. Op 42 km2 staan meer dan 4400 eeuwenoude tempels, pagoda's, stupa's, kloosters en allemaal vol met Boedhabeelden. Reuze interessant, als je van Boedhistische bouwwerken en wandschilderingen houdt. 2 Dagen hebben we 't droge , stoffige en zanderige terrein met de fiets afgelegd. Gelukkig is het nu 't koele seizoen (30 graden in de schaduw), dus dat maakte 't 'n stuk aangenamer. Op de 3e dag hebben we ons laten verplaatsen met paard en wagen. Lekker rustig door 't stoffige zand van de ene naar de andere stupa. Na zo'n 3 dagen van intensief 'tempel-spotten' heb je 't wel gezien en gehad met de tempels. En dat kwam goed uit, want we moesten terug naar Yangon omdat ons visum ten einde liep. Vandaag zijn we nog enkele uren met 'n boemeltreintje door de buitenwijken en platteland van Yangon gereisd en morgen vliegen we terug naar Bangkok, waar we binnen 2-3 dagen gaan proberen om onze foto's erop te zetten.
Gr. M & M
-
11 Februari 2009 - 09:43
Emmy:
Na dit verhaal ben ik heel benieuwd naar de foto's! Geniet maar weer lekker van de luxe in Bangkok. -
11 Februari 2009 - 09:45
Assie:
tis weer een fantastisch avontuur zo te lezen....hier klaagt het merendeel al als ze een uur op een redelijk zacht bankje moeten zitten, laat staan op een hobbelkar ...haha, ben benieuwd naar de foto's van deze ronde -
11 Februari 2009 - 10:03
Eline:
ppfff wat een avontuur ..
Bijna niet voor te stellen hoe men daar leeft, heel bijzonder en in onze ogen simpel. Dat zet je weer met beide benen/voeten op de grond en laat je zien wat echt belangrijk is in het leven.
Ik ben erg benieuwd naar jullie (altijd) mooie foto's.
Geniet! -
11 Februari 2009 - 10:06
Smam:
Wat zullen jullie na al dat stof weer blij zijn als jullie terug zijn in je eigen huis. Maar je wast alleen de stof eraf en niet al die ervaringen en belevenissen, prachtig alles wat jullie vertellen, liefs en 'n kus. -
11 Februari 2009 - 11:02
Marco:
Het is elke keer weer een belevenis om jullie ervaringen te lezen, schitternd.
Goede reis naar Thailand en ik ben erg benieuwd naar de foto's.
Heel veel plezier en laat even weten waar de reis naartoe gaat.
Veel plezier!!!;-) -
11 Februari 2009 - 13:38
Petra:
Ik begon me al af te vragen waar jullie uithingen. Het begon een beetje stil te worden...maar gelukkig hebben jullie ons weer op de hoogte gebracht met een mooi verhaal. Fijn om zo af en toe weer van jullie te horen. Same as always...geniet ervan!!! Maar dat doen jullie al en daar maak ik me dus helemaal geen zorgen om ..Nu alleen nog benieuwd naar de foto's
Liefs van ons X Petra -
11 Februari 2009 - 13:42
Ron Uit Zoeterwoude:
Heey Luitjes, blijft altijd weer geweldig om jullie avonturen te lezen! Kijk er iedere keer weer naar uit! Ben benieuwd naar wat voor malle foto's jullie nu weer hebben gemaakt.
Zal Mandalay doorgeven aan een vriend van me, want die heeft een stof fetish, voornamelijk gladde stofjes, maar die zal het in Mandalay dan ook wel helemaal geweldig vinden!!
Oooh dolletjes hier. Groetjes aan Marieke en een dikke kus voor mijn Mark. -
12 Februari 2009 - 07:30
Nellke:
hallo marieke/mark, wat 'n bijzonder verhaal en voor jullie 'n bijzondere belevenis in z'n land als birma, ik ben laat met deze reactie, ja jullie sturen dit op woensdag, dat is mijn oppasdag, heel veel groeten van mij, frans en de rest, vooral henrik, doei -
12 Februari 2009 - 07:41
Cindy:
Haa Mark en Marieke!
Wat leuk om over Myanmar te lezen, kan het me zo weer voor de geest halen. Ben super benieuwd naar de foto's (we voeren de druk wel op met z'n allen!). Veel plezier op de volgende bestemming!
gr. Cindy (en natuurlijk van John en Niels) -
12 Februari 2009 - 19:29
Zusje:
Hallo daar, weer zo´n prachtig verslag van jullie belevenissen daar aan de andere kant van de wereld. Nard en Hilke vragen regelmatig waar jullie nu zijn en dan komt jullie wereldbol goed van pas. Alleen ze snappen niet dat de bosselerstraat er niet op staat!?
Verder moeten jullie ons straks nog vertellen wat een stupa is, want dat kon ik niet uitleggen.
Groetjes en een dikke knuffel van ons allemaal -
12 Februari 2009 - 19:58
Dojn:
Yep, nog steeds heel erg jaloers. Wat een reis, echt super. Veel plezier in Malysia en Indonesie. En tot mails. -
13 Februari 2009 - 12:00
Zusje:
Leuke foto´s
hebben ze daar geen tandpasta? -
14 Februari 2009 - 19:19
Shaggy:
Haai,
geweldig om de foto's van jullie te bekijken en heerlijk om te zien dat jullie het goed maken; nog veel plezier en Mark, wij kijken uit naar jouw terugkeer bij de "gang" (wie is toch die Shaggy?) -
16 Februari 2009 - 06:58
Olga:
Heerlijk al die verhalen!!! ik ga ook ff lekker de foto's bekijken :)
Geniet!
Liefs Olga -
25 Februari 2009 - 11:32
Miranda:
Ik moet me helemaal bij mijn collega Shaggy, a.k.a. Co, aansluiten. Mooi verhaal weer, mooie foto's. We kijken inderdaad uit naar je terugkomst, dus tot 1 mei nog genieten, daarna begint het werkende leven weer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
